Είναι δύσκολο κανείς να υπερεκτιμήσει το πόσο γρήγορα οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη έχουν αποφασίσει να υιοθετήσουν τη ζωή στην πόλη. Το 1800 μόλις το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε αστικά κέντρα, ενώ το 1950 το ποσοστό αυτό ανήλθε στο 30%. Σήμερα, περίπου ο μισός πληθυσμός της γης ζει σε πόλεις. Κάθε εβδομάδα, περίπου 1,5 εκατ. άνθρωποι εντάσσονται στον αστικό πληθυσμό λόγω της μετανάστευσης και της γεννητικότητας και μέχρι το 2050 μόνο το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού θα εξακολουθεί να ζει σε αγροτικές περιοχές, ενώ πάνω από 6 δισεκατομμύρια άνθρωποι του πληθυσμού μας ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα, όπου παρατηρείται μεγάλη κίνηση οχημάτων, αιθαλομίχλη, εγκληματικότητα και το κόστος ζωής είναι υψηλότερο.
Το περίεργο είναι ότι σχεδόν κάθε έρευνα για την αγροτική/αστική ζωή παράγει τα ίδια αποτελέσματα: Οι άνθρωποι που ζουν σε αγροτικές περιοχές είναι πιο ευτυχισμένοι. Αυτό που είναι ακόμη πιο ανησυχητικό, λαμβάνοντας υπόψη την αυξητική τάση του πληθυσμού στις πόλεις, είναι ότι οι λιγότερο ευτυχισμένοι κάτοικοι των πόλεων είναι αυτοί που ζουν στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές, ενώ οι πιο ευτυχισμένοι είναι αυτοί που ζουν σε αραιοκατοικημένες αγροτικές/προαστιακές πόλεις με σχετικά γρήγορη πρόσβαση σε μια μεγάλη πόλη.
Μια άλλη έρευνα 40 χρόνων που διεξήχθη στις ΗΠΑ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cities, ανακάλυψε ότι οι μεγάλες πόλεις είναι πολύ λιγότερο ευτυχισμένες από τις μικρές. Η έρευνα διαπίστωσε ότι η δυστυχία εντείνεται όταν ο πληθυσμός μιας πόλης φτάνει τις εκατοντάδες χιλιάδες. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να εγκαταλείψουν τη ζωή στην πόλη για να είναι ευτυχισμένοι, παραμόνο να αποφύγουν τις μεγαλύτερες πόλεις.
Τότε γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούν να επιλέγουν τα μεγάλα αστικά κέντρα; Είτε μετακομίζετε σε μια πόλη για σπουδές ή εργασία είτε επειδή απλά έχετε βαρεθεί και αναζητάτε ενθουσιασμό, η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούν όλοι να βρουν μια καλύτερη ζωή εκεί. Υπάρχουν πάντα νικητές και ηττημένοι. Για παράδειγμα, η εισοδηματική ανισότητα στις 50 μεγαλύτερες πόλεις των ΗΠΑ είναι 20% υψηλότερη από τον εθνικό μέσο όρο. Ωστόσο, σε παγκόσμιο επίπεδο, και ιδίως σε φτωχές χώρες, όπως η Ινδία και η Νιγηρία, όταν ένα άτομο μετακομίζει σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο, όπως η Βομβάη ή το Λαγός, συχνά καταλήγει να μένει σε φτωχογειτονιές. Από το 1990, οι αστικές παραγκούπολεις έχουν αυξηθεί κατά 33%. Έως το 2050, ο πληθυσμός σε αστικά κέντρα της Αφρικής και της Ασίας αναμένεται να αυξηθεί κατά 90%, γεγονός που επιβάλει την άμεση εύρεση λύσης στο στεγαστικό πρόβλημα που ήδη αντιμετωπίζουν κάποιες αστικές παραγκούπολεις, για να μην αναφερθούμε και στα 70-80 εκατ. ετησίως ανθρώπων που μετακομίζουν σε πόλεις.
Τρισδιάστατα εκτυπωμένα σπίτια
Σήμερα, τα τρισδιάστατα εκτυπωμένα σπίτια (3D Printed Homes) ανατρέπουν δραστικά τα δεδομένα, και ενώ πιθανόν να αποτελούν μια καλή λύση για την Αφρική, όπου σπίτια μπορούν να εκτυπωθούν από λάσπη με διάρκεια έως και 40 χρόνια, ή την Κίνα, όπου οι άνθρωποι προτιμούν να εκτυπώνουν με ανακυκλωμένα απόβλητα κτιρίων, εντούτοις είναι ευρέως αποδεχτό ότι αυτό αποτελεί απίθανο σενάριο για την Ευρώπη λόγω των απαιτήσεων μας για υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Ωστόσο, η Σιγκαπούρη, η οποία έχει υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από όλες τις χώρες της Ευρώπης, εκτός του Λουξεμβούργου, ξεκίνησε πρόσφατα ένα σχέδιο για την κατασκευή ενός σημαντικού αριθμού τρισδιάστατα εκτυπωμένων σπιτιών. Στόχος είναι η χρήση μηχανημάτων για την κατασκευή σπιτιών για τον ηλικιωμένο πληθυσμό της Σιγκαπούρης χωρίς να στηρίζονται σε ξένα εργατικά χέρια. Ωστόσο, δεν μπορούν όλα τα μέρη του σπιτιού να εκτυπώνονται από έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή, αλλά μόνο η κύρια του δομή. Το Κέντρο Τρισδιάστατης Εκτύπωσης στην Σιγκαπούρη λέει ότι τα πρώτα τρισδιάστατα εκτυπωμένα σπίτια (ή μερικώς τρισδιάστατα εκτυπωμένα σπίτια) θα μπορούσαν να είναι έτοιμα μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, εφόσον μπορεί να εξασφαλιστεί η ασφάλεια τους.
Μικρο-σπίτια
Παρόλο που οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν έχουν (ακόμη) αστικές παραγκουπόλεις, εντούτοις υπάρχει σημαντική έλλειψη στέγασης σε σχεδόν όλες τις πόλεις στον ανεπτυγμένο κόσμο και αυτό αναμένεται να αυξηθεί, καθώς μέχρι το 2050 αναμένεται ότι το 86% του ανεπτυγμένου κόσμου θα ζει σε αστικά κέντρα. Η λύση στη στέγαση, ωστόσο, είναι πιο πιθανό να έρθει με την κατασκευή μικρο-σπιτιών αντί τρισδιάστατα εκτυπωμένων. Το κίνημα κατασκευής μικρο-σπιτιών ξεκίνησε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1990 και απογειώθηκε το 2008, όταν οι μαζικές απολύσεις είχαν ως αποτέλεσμα την ανάγκη από άνδρες και γυναίκες μέσης ηλικίας (συνήθως διαζευγμένοι) να απλοποιήσουν δραστικά τη ζωή τους και να ζουν σε μικρά σπίτια μόλις 45-50τ.μ., συχνά σε ανοιχτό χώρο ή δασικές εκτάσεις. Το φθηνό κόστος αυτών των πολύ μικρών σπιτιών σήμαινε ότι θα μπορούσαν να ζήσουν μια πιο άνετη ζωή χωρίς στεγαστικά δάνεια και υψηλούς λογαριασμούς που θα τους επέτρεπε να προχωρήσουν σε πρόωρη συνταξιοδότηση ή επανεκπαίδευση για μια άλλη καριέρα. Πόλεις των ΗΠΑ, όπως το Νάσβιλ και το Νιούφιλντ, επίσης κατασκευάζουν μικροσκοπικά σπίτια, αλλά παρέχουν ιδιωτικό καταφύγιο για τον άστεγο πληθυσμό τους. Τα φθηνότερα σπίτια κοστίζουν τόσο λίγο όσο $ 7,000.
Ωστόσο, τα μικρο-σπίτια δεν παρέχουν απλά μια λύση για τους αστέγους και τους μεσήλικες που ψάχνουν να ξεφύγουν από την ανταγωνιστική καθημερινότητα. Νέοι, φιλόδοξοι αστικοί εργάτες, επίσης, αγκαλιάζουν την ιδέα των μικρο-σπιτιών, αλλά υπό την μορφή των προκατασκευασμένων μικρο-διαμερισμάτων. Το έργο Carmel Place στην Νέα Υόρκη άνοιξε τις πόρτες του για ενοικιαστές αυτό τον Ιούνιο. Το κτίριο διαθέτει 55 διαμερίσματα που κυμαίνονται από 24 μέχρι 34 τ.μ. Για σκοπούς σύγκρισης, ένας τυπικός χώρος στάθμευσης είναι περίπου 19 τ.μ.. Περίπου το 40% των μονάδων προσφέρουν ενοίκια που καθορίζονται από προγράμματα προσιτής στέγασης στα $1,500 τον μήνα, ενώ τα υπόλοιπα προσφέρονται σε τιμές αγοράς στα $3,000 τον μήνα, που είναι περίπου στο ίδιο επίπεδο με πολλά στούντιο στην περιοχή. Ως ένδειξη του μεγάλου οικιστικού προβλήματος στη Νέα Υόρκη, πάνω από 60,000 άνθρωποι συμμετείχαν σε κλήρωση για να αποκτήσουν ένα από τα 22 προσιτά μικρο-διαμερίσματα. Η αυξημένη αυτή ζήτηση δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη. Η Σάρα Γουάτσον, αναπληρώτρια διευθύντρια του Συμβουλίου Χωροταξίας και Οικισμού των Πολιτών (Citizens Housing Planning Council), μια ομάδα υποστήριξης στη Νέα Υόρκη, δήλωσε στον τοπικό Τύπο: «Οι νεοϋορκέζοι ξοδεύουν $1,800 τον μήνα ενοικιάζοντας ένα δωμάτιο 10 τ.μ. σε ένα σπίτι με άγνωστους που έχουν γνωρίσει μέσω της ιστοσελίδας αγγελιών Craigslist». Το πειραματικό σχέδιο Carmel Place απέκτησε δωρεάν γη στην πόλη και αποποιήθηκε του νόμου που θεσπίστηκε στη Νέα Υόρκη το 1987, ο οποίος αναφέρει ότι το κατώτερο όριο μεγέθους όλων των καινούριων διαμερισμάτων είναι τα 400 τετραγωνικά πόδια (37 τ.μ.). Το σχέδιο αυτό είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που οι υπάλληλοι οικισμού και χωροταξίας προτείνουν να καταργήσουν το όριο για το πόσο μικρά μπορεί να είναι τα διαμερίσματα, ανοίγοντας την πόρτα για την κατασκευή περισσότερων μικρο-διαμερισμάτων για τον αυξανόμενο πληθυσμό των νέων επαγγελματιών που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν χώρο για να είναι κοντά στην εργασία τους και μακριά από συγκάτοικους.
Πόλεις από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι την Βοστώνη έχουν συμφωνήσει σε παρόμοια μικρο-διαμερίσματα, επιδιώκοντας να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα έλλειψης στέγασης σε ένα έθνος, όπου σήμερα το 28% των νοικοκυριών είναι άνθρωποι που ζουν μόνοι έναντι του 13% το 1960.
Επιβιβαστείτε στο τρένο Hyperloop
Ενώ τα παιδιά (ή τα εγγόνια) μας μπορούν να προσβλέπουν σε κάποια ρομπότ, τα οποία θα εκτυπώνουν ένα σπιρτόκουτο στον ουρανό για σπίτι στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι η πλειοψηφία των αστικών οικοδομών πραγματοποιείται στα προάστια (τα οποία εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται ως αστικές περιοχές). Ο καθένας που έχει ζήσει στα προάστια γνωρίζει ότι η γρήγορη και αποτελεσματική μετακίνηση στην πόλη είναι ζωτικής σημασίας. Έχουμε όλοι δει πώς έχουν επωφεληθεί πολλές αγορές ακινήτων από τη σιδηροδρομική γραμμή Crossrail στο Λονδίνο. Κάθε καινούριος ή εκτεταμένος σιδηροδρομικός σταθμός συνήθως επιφέρει εκτεταμένη ανάπλαση στη γύρω περιοχή. Όταν συνδυάζεται με ταχύτερους χρόνους μετακίνησης, οι τιμές των ακινήτων αυξάνονται με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από άλλες πιο κοντινές περιοχές που δεν επωφελούνται από μια νέα γραμμή τρένου.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα καινούριο μέσο μεταφοράς που πιθανόν να αλλάξει πραγματικά τα δεδομένα για τις τιμές των ακινήτων στις πόλεις που διαθέτουν τέτοιο μέσο. Το τρένο Hyperloop είναι μια νέα μέθοδος ταξιδιού που θα μεταφέρει ανθρώπους σε βαγόνια-κάψουλες, οι οποίες θα κινούνται μέσα σε αγωγούς με κενό αέρος, με 1,200 χλμ/ώρα (πιο γρήγορα από ένα αεροπλάνο) μεταξύ απομακρυσμένων τοποθεσιών. Ο επιχειρηματίας Έλον Μασκ (ιδρυτής της Tesla Motors) παρουσίασε το φιλόδοξο έργο του το 2013, το οποίο θα προσφέρει τη δυνατότητα μεταφοράς επιβατών από το Λος Άντζελες στο Σαν Φρανσίσκο – δύο πόλεις που απέχουν 610 χιλιόμετρα η μια από την άλλη – σε 30 λεπτά, δηλαδή το ήμισυ του χρόνου που χρειάζεται ένα αεροπλάνο. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν μακρύ σωλήνα που έχει αφαιρεθεί ο αέρας για να δημιουργήσει ένα κενό αέρος. Ο σωλήνας δεν θα κινείται πάνω σε ράγες στο έδαφος αλλά στο εσωτερικό αγωγών μέσα σε κενό αέρος για την προστασία από καιρικές συνθήκες και τους σεισμούς. Οι επιβάτες θα κάθονται είτε σε ατομικά ή ομαδικά βαγόνια (κάψουλες), τα οποία στη συνέχεια θα «εκτοξεύονται» με μαγνήτες.
Το τρένο αυτό θα αποτελείται από κάψουλες που μεταφέρουν έξι με οκτώ άτομα, και οι αναχωρήσεις θα γίνονται κάθε 30 δευτερόλεπτα. Το εισιτήριο για το ταξίδι δεν θα ξεπερνά ανά άτομο τα $20, γεγονός που προσφέρει πραγματικές δυνατότητες μετακίνησης. Στην αρχή του τρέχοντος έτους, η μέση τιμή ανά τετραγωνικό πόδι στο Σαν Φρανσίσκο ήταν $900, ενώ στο Λος Άντζελες ήταν $590. Έτσι, ένα σπίτι 2, 200 τετραγωνικών ποδιών, το μέσο μέγεθος ενός σπιτιού στις ΗΠΑ, είναι $682.000 φθηνότερα στο Λος Άντζελες από ότι στο Σαν Φρανσίσκο. Υπολογίζοντας 40 ταξίδια ανά μήνα, το κόστος για την μετακίνηση θα είναι $800. Άρα, με ένα επιτόκιο δανείου άνω του 1,4%, καθιστά τη ζωή στο Λος Άντζελες και τη μετακίνηση στο Σαν Φρανσίσκο φθηνότερη (1,4% των $ 682,000 = $ 800 το μήνα). Το κόστος για την κατασκευή του πρώτου τρένου και των υποδομών για τη «γραμμή» Λος Αντζελες-Σαν Φρανσίσκο έχει εκτιμηθεί στα $6 δισ.
Ο Μασκ χάρισε την ιδέα του Hyperloop στην επιστημονική κοινότητα (είναι ιδιοκτήτης πολλών εταιρειών και σαφώς έχει ένα πολυάσχολο πρόγραμμα) αλλά δεν παρέλειψε να επικρίνει το σχέδιο των $70 δις της Καλιφόρνια για την κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας, χαρακτηρίζοντας την ως πολύ αργή, πολύ ακριβή και μη πρακτική. Αν σκεφτεί κανείς ότι η γραμμή Crossrail 2 στο Λονδίνο πιθανότατα θα κοστίσει £30 δις και δεν θα είναι έτοιμη πριν το 2030, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει κάποιο δίκαιο.
Εκτός από τις δυνατότητες του για υψηλές ταχύτητες, αναμένεται ότι το τρένο Hyperloop θα είναι ένα ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς από τα αεροπλάνα, τα τρένα και τα αυτοκίνητα. Ο Μασκ δήλωσε ότι το σύστημα είναι απρόσβλητο από τον αέρα, τον πάγο, την ομίχλη και τη βροχή. Το σύστημα πρόωσης είναι ενσωματωμένο μέσα στο σωλήνα και μπορεί να επιταχύνει το βαγόνι-κάψουλα μόνο σε ταχύτητες που είναι ασφαλείς. Με το ανθρώπινο λάθος και τις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες να έχουν αφαιρεθεί από το σύστημα, παραμένουν πολύ λίγες ανησυχίες για την ασφάλεια του. Μπορεί το Hyperloop να επιλύσει το πρόβλημα της στέγασης; Το Hyperloop δεν θα καταστήσει τις πόλεις όπως το Λονδίνο ή το Σαν Φρανσίσκο λιγότερο ελκυστικές αλλά πρόσφερε τη δυνατότητα μετακίνησης από μακριά μέρη. Αν το ταξίδι από το Εδιμβούργο στο Λονδίνο διαρκούσε μόνο 30 λεπτά, τότε πολλοί θα ζούσαν στη Σκωτία και θα δούλευαν στο Λονδίνο.
Μπορεί το Hyperloop να έρθει στην Ευρώπη σύντομα;
Το Hyperloop One παρουσίασε μια μελέτη σκοπιμότητας για τη δημιουργία ενός δικτύου μεταφοράς υψηλής ταχύτητας στη Σκανδιναβία, με το πιο πιθανό σημείο εκκίνησης να είναι το ταξίδι 498 χιλιομέτρων από το Ελσίνκι της Φινλανδίας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Αν οι αγωγοί τοποθετούνταν κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα, το ταξίδι θα ήταν δυνατό να ολοκληρωθεί σε μόλις 28 λεπτά. Η εταιρεία εκτιμά ότι το δίκτυο μεταφορών θα κοστίσει £16 δις αλλά θα μπορούσε να μεταφέρει 43 εκατ. επιβάτες το χρόνο σε μια δοκιμή που έγινε στην έρημο της Νεβάδα το Μάιο του τρέχοντος έτους, όταν έστειλαν μια κάψουλα με ταχύτητα 0-186 χιλ./ώρα σε μόλις δύο δευτερόλεπτα κατά μήκος μιας γραμμής ενός χιλιομέτρου. Η εταιρεία έχει δηλώσει ότι θέλει να πραγματοποιήσει την πρώτη πλήρη δοκιμή του συστήματος της μέχρι τον Δεκέμβριο και σχεδιάζει να φτάσει ταχύτητες άνω των 1000 χιλ./ώρα μέχρι τις αρχές του 2017. Ωστόσο, δεν είναι μόνο στη Σκανδιναβία που οι μηχανικοί εργάζονται μέρα-νύχτα στα σχέδια του Hyperloop. Στην Μπρατισλάβα, Σλοβακία, η οποία μετατρέπεται σε σημαντικό νέο τεχνολογικό κόμβο της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, ετοιμάζουν μια κάψουλα 50 επιβατών που ελπίζουν ότι θα είναι σε θέση να ταξιδέψει στην Βιέννη, Αυστρία, σε μόλις οκτώ λεπτά!
Εάν οποιαδήποτε από αυτές τις συνδέσεις ανάμεσα σε δύο πόλεις έχουν ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα 10 χρόνια, αυτό θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στις τιμές των ακινήτων, ιδιαίτερα σε πόλεις όπου οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερες. Αυτόν τον Ιούνιο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν εξέφρασε ενδιαφέρον για το έργο λέγοντας ότι το Hyperloop θα αλλάξει ριζικά την παγκόσμια οικονομία και υποσχέθηκε να χρησιμοποιήσει τα κρατικά χρήματα για να χρηματοδοτήσει την εφαρμογή του, με τον πρώτο ολοκληρωμένο σύνδεσμο το 2020.
Αγοράστε γη, δεν την φτιάχνουν πλέον! Κατ’ ακρίβεια την φτιάχνουν!
Το γνωστό ρητό «αγοράστε γη, δεν την φτιάχνουν πλέον» γίνεται ολοένα και περισσότερο άνευ σημασίας, χάρη στις τεχνολογικές εξελίξεις. Γνωρίζουμε ότι στο Ντουμπάι έχουν δημιουργηθεί νησιά από άμμο και ότι η κινεζική κυβέρνηση δημιουργεί τεχνητά νησιά στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας, ενώ διεθνές δικαστήριο έκρινε ότι η Κίνα δεν έχει εδαφικές αξιώσεις στην περιοχή, την οποία το Κομμουνιστικό Κόμμα θέλει να χρησιμοποιήσει για την εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Ωστόσο, όταν πρόκειται για στέγαση ανθρώπων πάνω στο νερό, οι Ολλανδοί φαίνεται να προηγούνται, δημιουργώντας τερματικούς σταθμούς κρουαζιερόπλοιων, επιχειρηματικά πάρκα, κατοικημένες γειτονιές ακόμη και δάση, τα οποία επιπλέουν όλα στο νερό. Σε μια έκθεση που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούλιο
για το αναπτυξιακό δυναμικό των πλωτών ακινήτων, η εταιρεία Catella δήλωσε: «Η Ολλανδία αποτελεί ηγέτη όσον αφορά τον σχεδιασμό και τη χρήση κατοικιών πάνω στο νερό. Κοντά στη Χάγη, στην πόλη Naaldwijk κατασκευάζονται ατομικά πλωτά σπίτια, ενώ υπάρχουν σχέδια για την κατασκευή ενός πλωτού νησιού που θα φέρει ένα συγκρότημα 60 διαμερισμάτων.»
Τόσο η Νορβηγία όσο και οι Μαλδίβες σχεδιάζουν μεγάλα, πλωτά ξενοδοχεία, τα οποία θα διαθέτουν αρκετές εκατοντάδες δωμάτια. Αυτά τα έργα αποτελούν τα πρώτα βήματα προς τη δημιουργία ολόκληρων πλωτών πόλεων στο μέλλον. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το 71% του πλανήτη μας αποτελείται από νερό, οι τεχνολογικές εξελίξεις στην κατασκευή πλωτών κτιρίων είναι το μέλλον των 10 δις. ανθρώπων που θα ζουν στον πλανήτη.
Η τεχνολογία, σε συνδυασμό με τα τρισδιάστατα εκτυπωμένα σπίτια, τα μικρο-διαμερίσματα, τους ουρανοξύστες που θα ξεπερνούν τα 1,600 χιλ. σε ύψος σε λιγότερο από 30 χρόνια (Sky Mile Tower στο Τόκιο που θα ολοκληρωθεί το 2045), τα τρένα που θα ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τα αεροπλάνα και τα ιπτάμενα αυτοκίνητα, θα διαδραματίσει τεράστιο ρόλο στον καθορισμό της αξίας των ακινήτων τα επόμενα χρόνια.
